درمان پارکینسون با تی ام اس-بهترین روش کنترل پارکینسون

آنچه در این مقاله خواهید خواند:

1. rTMS چیست؟
2. تغییر فعالیت نورون ها در راستای درمان پارکینسون
3. مشکلات حرکتی بیماران پارکینسون
4. نقش دوپامین در پارکینسون
5. کندی حرکت بیماران پارکینسونی و علائمش
6. rTMS چگونه درد بیماران پارکینسونی را تسکین می دهد؟
7. rTMS چگونه خلق  و روحیه ی بیماران پارکینسون را تغییر می دهد؟
8. آیا آر تی ام اس با جراحی برای درمان پارکینسون انجام می شود؟
9. تفاوت DBS و TMS برای درمان پارکینسون
10. آیا در حین درمان پارکینسون با تی ام اس نمیتوان داروهای پارکینسون را مصرف نمود؟
11. تفاوت های ترمور و پارکینسون

1-آر تی ام اس (rTMS) یا تحریک مغناطیسی ترانس‌کرانیال چیست؟

یک روش درمانی غیرتهاجمی است که برای درمان اختلالات روانی و عصبی استفاده می‌شود. این تکنیک با استفاده از میدان‌های مغناطیسی به تحریک سلول‌های مغزی می‌پردازد و به‌ویژه در درمان اختلالاتی مانند افسردگی، اضطراب، وسواس، و اعتیاد مؤثر است

تحریک غیرتهاجمی مغز با استفاده از تحریک مغناطیسی برای تاثیر بر نواحی خاصی از مغز بیماری پارکینسون را کنترل می کند. علاوه بر کنترل لرزش دست در بیماران پارکینسون، تی ام اس

2-تنظیم_فعالیت_نورونی: تنظیم فعالیت نورون‌ها در مناطق آسیب‌دیده

3-بهبود_کنترل_حرکتی: بهبود علائم حرکتی از جمله لرزش و سفتی عضلات

بهبود کنترل حرکتی در بیماران مبتلا به پارکینسون با استفاده از تحریک مغناطیسی ترانس‌کرانیال (TMS) از طریق تأثیر بر نواحی خاص مغز و مدارهای نورونی مرتبط با حرکت صورت می‌گیرد. در بیماری پارکینسون، به دلیل کاهش تولید دوپامین در مغز، عدم تعادل در فعالیت نورونی به وجود می‌آید که منجر به علائمی مانند لرزش، سفتی عضلانی، برادی‌کینزی (کندی حرکت) و مشکلات تعادل می‌شود. TMS می‌تواند با تأثیرگذاری بر نواحی مغزی مختلف، این علائم را بهبود بخشد. این تأثیرات عمدتاً به واسطه تحریک قشر حرکتی اولیه (M1) و نواحی مرتبط با کنترل حرکتی صورت می‌گیرد.

چندین مکانیسم بالقوه وجود دارد که از طریق آنها TMS ممکن است کنترل حرکتی را بهبود بخشد:

1-3- **تحریک نواحی حرکتی مغز**:

با استفاده از TMS با فرکانس بالا، می‌توان فعالیت نورونی در قشر حرکتی اولیه (M1) را افزایش داد. این تحریک می‌تواند عملکرد حرکتی را بهبود بخشد و علائم مانند برادی‌کینزی و سفتی عضلانی را کاهش دهد.

2-3- **تعدیل مدارهای مغزی**:

TMS می‌تواند تعادل مدارهای مغزی را که در اثر کمبود دوپامین مختل شده‌اند، بهبود بخشد. این تنظیم می‌تواند به کاهش علائم حرکتی کمک کند.

3-3- **افزایش پلاستیسیته سیناپسی**:

TMS می‌تواند باعث افزایش پلاستیسیته سیناپسی در مغز شود. این تغییرات ممکن است به تقویت ارتباطات نورونی و بهبود عملکرد حرکتی کمک کند.

4-3- **بهبود ارتباط بین نواحی مغزی**:

TMS ممکن است به بهبود ارتباطات بین نواحی مختلف مغز کمک کند، که می‌تواند منجر به بهبود کلی عملکرد حرکتی شود.

تحقیقات نشان داده است که جلسات مکرر TMS می‌تواند تاثیرات مثبت بلندمدتی در کنترل حرکتی بیماران پارکینسون داشته باشد. با این حال، اثرات دقیق و طولانی‌مدت TMS همچنان نیاز به تحقیقات بیشتری دارد و پاسخ به این درمان ممکن است در بیماران مختلف متفاوت باشد. مهم است که TMS تحت نظارت متخصصان انجام شود تا پارامترهای بهینه برای هر بیمار مشخص گردد.

4-افزایش_دوپامین: افزایش تولید یا فعالیت دوپامین در مغز

تحریک مغناطیسی مکرر ترانس‌کرانیال (rTMS) یک روش غیرتهاجمی است که می‌تواند به تنظیم فعالیت نورونی در مغز کمک کند و در برخی موارد، باعث تغییرات نوروترانسمیتری مانند افزایش سطح دوپامین شود. در بیماران پارکینسون، کاهش سطح دوپامین در نواحی خاصی از مغز منجر به علائم حرکتی و غیرحرکتی می‌شود.

**مکانیزم‌های احتمالی افزایش دوپامین با rTMS در بیماران پارکینسون:

 1-4- **تحریک قشر حرکتی و نواحی مرتبط با مدارهای حرکتی**:

rTMS معمولاً بر روی قشر حرکتی اولیه (M1) و دیگر نواحی مغزی مرتبط با حرکت اعمال می‌شود. این تحریک می‌تواند فعالیت نورونی در این مناطق را تعدیل کرده و به تنظیم عملکرد مدارهای نورونی مرتبط با دوپامین کمک کند.

2-4- **تأثیر بر مدارهای نورونی**:

با تحریک مکرر، rTMS می‌تواند تغییرات پایدار در فعالیت نورونی ایجاد کند. این تغییرات ممکن است به تقویت ارتباطات سیناپسی و افزایش پلاستیسیته نورونی منجر شود، که خود می‌تواند تأثیرات مثبتی بر سیستم دوپامینرژیک داشته باشد.

3-4- **افزایش ترشح دوپامین**:

برخی تحقیقات نشان داده‌اند که rTMS می‌تواند ترشح دوپامین را در مغز افزایش دهد. این افزایش ممکن است از طریق تحریک مستقیم نواحی مغزی که دوپامین تولید می‌کنند یا از طریق تأثیر بر سیستم‌های تنظیمی مغز باشد.

4-4- **کاهش مهار نورونی**:

در بیماران پارکینسون، مدارهای نورونی معمولاً به دلیل کمبود دوپامین بیش از حد مهار می‌شوند. rTMS ممکن است با کاهش این مهار، به بازگشت فعالیت طبیعی‌تر این مدارها کمک کند.

**نکات مهم:**

– **تنوع پاسخ**: اثربخشی rTMS ممکن است در بیماران مختلف متفاوت باشد و به عوامل متعددی از جمله شدت بیماری، نواحی تحریک‌شده و پارامترهای تحریک بستگی دارد.

– **نیاز به تحقیقات بیشتر**: گرچه rTMS نشان داده است که می‌تواند در برخی موارد مفید باشد، تحقیقات بیشتری برای درک بهتر مکانیزم‌ها و بهینه‌سازی پروتکل‌های درمانی مورد نیاز است.

rTMS به عنوان یک روش کمکی در کنار دیگر درمان‌ها مانند داروهای دوپامینرژیک می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد، اما نباید به عنوان جایگزینی برای درمان‌های اصلی در نظر گرفته شود. مشاوره با متخصصین مغز و اعصاب برای انتخاب روش‌های درمانی مناسب بسیار مهم است.

5-کاهش_علائم_غیرحرکتی: کمک به کاهش علائم غیرحرکتی مانند افسردگی

افسردگی یکی از علائم شایع در بیماران مبتلا به پارکینسون است و می‌تواند کیفیت زندگی آنها را به شدت تحت تأثیر قرار دهد. تحریک مغناطیسی مکرر ترانس‌کرانیال (rTMS) به عنوان یک درمان غیرتهاجمی برای افسردگی، در برخی بیماران پارکینسون نیز مفید واقع شده است. این روش با استفاده از میدان‌های مغناطیسی به تغییر فعالیت نورونی در نواحی خاصی از مغز کمک می‌کند.

**چگونگی درمان علائم افسردگی در بیماران پارکینسون با rTMS:

 1-5- **هدف قرار دادن قشر پیش‌پیشانی پشتی-جانبی (DLPFC)**:

در درمان افسردگی با rTMS، اغلب از تحریک ناحیه DLPFC استفاده می‌شود. این ناحیه مغزی به دلیل نقش مهمی که در تنظیم خلق و خوی دارد، معمولاً هدف تحریک قرار می‌گیرد. تحقیقات نشان داده‌اند که تحریک این منطقه می‌تواند فعالیت نورونی را تغییر داده و بهبود علائم افسردگی را تسهیل کند.

2-5- **تغییر در مدارهای نورونی**:

rTMS می‌تواند با تنظیم فعالیت در مدارهای نورونی خاصی که با خلق و خوی مرتبط هستند، به کاهش علائم افسردگی کمک کند. این تغییرات می‌تواند به بهبود ارتباطات نورونی و تنظیم بهتر نوروترانسمیترها منجر شود.

3-5- **افزایش ترشح نوروترانسمیترها**:

rTMS ممکن است باعث افزایش ترشح نوروترانسمیترهایی مانند سروتونین، نوراپی‌نفرین و دوپامین شود. این نوروترانسمیترها نقش مهمی در تنظیم خلق و خوی دارند و افزایش سطح آنها می‌تواند به بهبود علائم افسردگی کمک کند.

4-5- **اثرات ضدالتهابی**:

برخی تحقیقات نشان می‌دهند که rTMS ممکن است اثرات ضدالتهابی در مغز داشته باشد، که می‌تواند به کاهش علائم افسردگی مرتبط با التهاب نورونی کمک کند.

**نکات مهم:**

– **اثربخشی متغیر**: پاسخ به درمان با rTMS ممکن است در بیماران مختلف متفاوت باشد و به عوامل متعددی از جمله شدت افسردگی، مدت زمان بیماری پارکینسون، و پارامترهای تحریک بستگی دارد.

– **عوارض جانبی کم**: rTMS به عنوان یک روش غیرتهاجمی، معمولاً عوارض جانبی کمی دارد که ممکن است شامل سردرد، تحریک پوستی و در موارد نادر، تشنج باشد.

– **نیاز به جلسات مکرر**: برای دستیابی به نتایج مطلوب، rTMS نیاز به جلسات مکرر دارد که ممکن است چند هفته طول بکشد. rTMS می‌تواند به عنوان یک درمان مکمل برای افسردگی در بیماران پارکینسون مورد استفاده قرار گیرد، به ویژه در مواردی که افسردگی به داروهای سنتی مقاوم است. همیشه مهم است که این روش تحت نظارت پزشکان متخصص و پس از ارزیابی کامل وضعیت بیمار انجام شود.

6-تسکین_درد: کاهش دردهای مرتبط با پارکینسون

7-بهبود_کیفیت_زندگی: بهبود کیفیت زندگی بیماران

بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به پارکینسون نیازمند یک رویکرد جامع است که جنبه‌های مختلف بیماری و زندگی بیمار را در نظر بگیرد. این رویکرد شامل مدیریت علائم حرکتی و غیرحرکتی، پشتیبانی روانی-اجتماعی، و تقویت سلامت عمومی می‌باشد.

در ادامه به برخی از راهکارهای مهم برای بهبود کیفیت زندگی این بیماران اشاره می‌شود:

 1-7- **مدیریت علائم حرکتی**

– **درمان دارویی:** داروهای دوپامینرژیک مانند لوودوپا و آگونیست‌های دوپامین، علائم حرکتی را کنترل می‌کنند. تنظیم دقیق داروها می‌تواند نوسانات حرکتی و علائم دیگر را کاهش دهد.

– **تحریک مغزی عمقی (DBS):** در مواردی که داروها کافی نباشند، DBS می‌تواند با تحریک الکتریکی مغز، به بهبود علائم حرکتی کمک کند.

– **فیزیوتراپی:** تمرینات فیزیکی به تقویت عضلات، بهبود تعادل و کاهش سفتی کمک می‌کنند. فیزیوتراپی همچنین می‌تواند تکنیک‌های بهبود راه رفتن و جلوگیری از سقوط را آموزش دهد.

 2-7- **مدیریت علائم غیرحرکتی**

– **افسردگی و اضطراب:** مشاوره روانشناسی، روان‌درمانی و داروهای ضدافسردگی می‌توانند به بهبود وضعیت روحی بیمار کمک کنند.

– **اختلالات خواب:** مدیریت بهینه خواب، استفاده از داروهای خواب‌آور در صورت نیاز، و بهبود محیط خواب می‌تواند کیفیت خواب را ارتقا دهد.

– **درد:** روش‌های مختلف مانند دارودرمانی، فیزیوتراپی و روش‌های غیرتهاجمی مانند TMS می‌توانند به تسکین درد کمک کنند.

 3-7- **تغذیه و سبک زندگی**

– **تغذیه مناسب:** رژیم غذایی متعادل و مصرف مواد مغذی ضروری به حفظ سلامت عمومی کمک می‌کند. برخی مواد غذایی ممکن است تداخلاتی با داروهای پارکینسون داشته باشند که نیاز به مشاوره با متخصص تغذیه دارد.

– **ورزش منظم:** فعالیت‌های بدنی مانند یوگا، تای‌چی، پیاده‌روی و شنا می‌توانند علاوه بر بهبود علائم فیزیکی، روحیه بیمار را نیز تقویت کنند.

– **مدیریت استرس:** تکنیک‌های آرام‌سازی مانند مدیتیشن و تمرینات تنفسی می‌توانند به کاهش استرس و اضطراب کمک کنند.

 4-7- **پشتیبانی اجتماعی و روانی**

– **گروه‌های حمایتی:** شرکت در گروه‌های حمایتی و تبادل تجربیات با دیگر بیماران می‌تواند به افزایش احساس تعلق و کاهش احساس تنهایی کمک کند.

– **آموزش و اطلاعات:** اطلاع‌رسانی به بیماران و خانواده‌ها درباره بیماری، درمان‌ها و راهکارهای مقابله با چالش‌ها، می‌تواند احساس کنترل و تسلط بر وضعیت را افزایش دهد.

 5-7- **توانبخشی شناختی**

– **تمرینات ذهنی:** بازی‌های ذهنی، تمرینات حافظه و فعالیت‌های تحریک‌کننده شناختی می‌توانند به حفظ و بهبود عملکردهای شناختی کمک کنند.

 6-7- **پشتیبانی خانوادگی و مراقبتی**

– **آموزش مراقبان:** آموزش و حمایت از مراقبان خانوادگی برای مدیریت بهتر نیازهای بیمار، می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی کل خانواده کمک کند.

– **برنامه‌ریزی برای آینده:** مشاوره با متخصصان حقوقی و مالی برای برنامه‌ریزی مالی و مراقبتی در بلندمدت می‌تواند اطمینان خاطر بیشتری برای بیماران و خانواده‌هایشان فراهم کند. در مجموع، بهبود کیفیت زندگی بیماران پارکینسونی نیازمند یک رویکرد چندجانبه است که شامل همکاری متخصصان مختلف پزشکی، خانواده‌ها و خود بیماران می‌باشد. این تلاش‌های جامع می‌تواند به کاهش تأثیرات منفی بیماری و افزایش رضایت و کیفیت زندگی بیماران کمک کند.

8-DBS تهاجمی و TMS روش_غیرتهاجمی: بدون نیاز به جراحی یا مداخلات تهاجمی

تحریک مغزی عمقی (DBS) و تحریک مغناطیسی ترانس‌کرانیال (TMS) دو روش متفاوت برای درمان علائم بیماری پارکینسون هستند. هرکدام از این روش‌ها دارای مکانیزم‌ها، کاربردها و ویژگی‌های خاص خود هستند. در ادامه به تفاوت‌های اصلی بین این دو روش می‌پردازیم:

1-8- **مکانیزم عملکرد**

– **DBS (تحریک مغزی عمقی):**

– DBS شامل کاشت الکترودها در نواحی عمیق مغز مانند تالاموس، گلوبوس پالیدوس یا زیرتالامیک است. این الکترودها به یک دستگاه ضربان‌ساز متصل می‌شوند که در زیر پوست سینه کاشته می‌شود. این دستگاه، سیگنال‌های الکتریکی را به مغز ارسال می‌کند تا فعالیت نورونی غیرطبیعی را تعدیل کند.

– این روش به‌طور مستقیم بر روی مدارهای نورونی عمقی مغز تأثیر می‌گذارد و می‌تواند علائم حرکتی مانند لرزش، سفتی و برادی‌کینزی را بهبود بخشد.

– **TMS (تحریک مغناطیسی ترانس‌کرانیال):**

– TMS یک روش غیرتهاجمی است که از میدان‌های مغناطیسی برای تحریک مناطق خاصی از مغز استفاده می‌کند. این میدان‌ها جریان‌های الکتریکی کوچکی در مغز ایجاد می‌کنند که می‌توانند فعالیت نورونی را تغییر دهند.

– TMS معمولاً بر روی قشر مغز، به‌ویژه قشر حرکتی یا پیش‌پیشانی اعمال می‌شود و می‌تواند به تنظیم فعالیت‌های مغزی و بهبود علائم مرتبط کمک کند.

2-8- **تهاجمی بودن**

– **DBS:** یک روش تهاجمی است که نیاز به جراحی مغز برای کاشت الکترودها و دستگاه ضربان‌ساز دارد. این جراحی معمولاً تحت بیهوشی عمومی انجام می‌شود و ممکن است خطرات و عوارض جراحی به همراه داشته باشد.

– **TMS:** یک روش غیرتهاجمی است که نیازی به جراحی ندارد و معمولاً به صورت سرپایی انجام می‌شود. این روش عوارض جانبی کم و معمولاً خفیفی مانند سردرد و تحریک پوست دارد.

3-8- **کاربردها و اثرات**

– **DBS:** بیشتر برای کنترل علائم حرکتی شدید و مقاوم به درمان دارویی در بیماری پارکینسون استفاده می‌شود. این روش ممکن است به کاهش نیاز به داروها و بهبود کیفیت زندگی کمک کند. DBS معمولاً برای بیماران با علائم پیشرفته و شدید توصیه می‌شود.

– **TMS:** علاوه بر کمک به علائم حرکتی، TMS می‌تواند برای درمان علائم غیرحرکتی مانند افسردگی در بیماران پارکینسون مفید باشد. این روش معمولاً برای بیماران با علائم خفیف تا متوسط استفاده می‌شود و ممکن است به عنوان درمان تکمیلی یا جایگزین دارویی به کار رود.

4-8- **ماندگاری و طول مدت اثر**

– **DBS:** تأثیرات DBS معمولاً طولانی‌مدت و پایدار هستند. دستگاه ضربان‌ساز می‌تواند به‌طور مداوم تنظیم شود تا بهترین نتایج را ارائه دهد. با این حال، ممکن است نیاز به تنظیمات مجدد یا تعویض دستگاه پس از چند سال باشد.

9-کم_عوارض: حداقل عوارض جانبی و ایمنی بالا

10-پشتیبانی_درمانی: می‌تواند به عنوان یک درمان تکمیلی استفاده شود.