دوپامین در بدن انسان نقش موثری در بهبود حرکت، یادگیری، ایجاد انگیزه و همچنین بیماری هایی مانند پارکینسون، اسکیزوفرنی و اعتیاد به مواد مخدر دارد. اطلاعات کمی در مورد نحوه کنترل ترشح دوپامین در انسان وجود دارد ، اما تحقیقات در حیوانات آزمایشگاهی نشان می دهد که قشر پیش پیشانی (prefrontal cortex) نقش مهمی در تنظیم ترشح دوپامین در ساختارهای زیر قشری (subcortical) ایفا می کند. به دلیل تاثیر عجیب این ماده در القای حس نشاطْ، انگیزه و شادی، روشهای افزایش ترشح دوپامین در مغز همواره مورد توجه فراوانی قرار گرفته اند.
از آنجا که پتانسیل rTMS برای درمان بیماری پارکینسون بسیار بالا است، تعدادی از مطالعات تجربی اثرات تحریک مغناطیسی بر تولید دوپامین را بررسی کرده اند. یکی از این تحقیقات که با کمک تصویربرداری PET از بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون انجام شده است نشان داد که rTMS غلظت دوپامین را درون استریاتوم همان طرف (ipsilateral) افزایش داده است[(1)]. rTMS با فرکانس بالا (10 هرتز) در قشر خلفی‌جانبی پیش‌پیشانی (DLPFC) نیمکره چپ، باعث آزاد شدن دوپامین در همان طرف در نواحی برادمن 25/12 و 32 به همراه ناحیه برادمن 11 می شود که در قشر اربیتوفرانتال میانی (medial orbitofrontal cortex) قرار دارد [2]. این تغییرات در تولید دوپامین منجر به کاهش پتانسیل اتصال لیگاند FLB 457 کربن 11 در طول پت اسکن شد. با این حال، هیچ تغییر قابل توجهی در طول تحریک DLPFC نیمکره راست مشاهده نشد.
منابع:
