ارزیابی بالینی و استفاده از پرسشنامه‌ها قبل و بعد از انجام rTMS (تحریک مغناطیسی ترانس‌کرانیال مکرر) نقش مهمی در ارزیابی تاثیر این روش درمانی دارد. این فرآیند می‌تواند شامل ابزارهای مختلفی باشد که بر اساس شرایط بیمار و نوع بیماری انتخاب می‌شوند. در ادامه برخی از متداول‌ترین روش‌ها و پرسشنامه‌ها برای ارزیابی بالینی آورده شده‌اند:
1. پیش از شروع درمان تی ام اس (Baseline Evaluation):
- تاریخچه بالینی:
- جمع‌آوری اطلاعات مربوط به بیماری فعلی، درمان‌های گذشته، و شرایط پزشکی همراه.
- پرسشنامه‌های پایه:
- BDI-II (Beck Depression Inventory): برای ارزیابی شدت افسردگی.
- HAM-D (Hamilton Depression Rating Scale): ارزیابی افسردگی از دید پزشک.
- GAD-7 (Generalized Anxiety Disorder Scale): برای ارزیابی اضطراب.
- MMSE (Mini-Mental State Examination): ارزیابی وضعیت شناختی، به‌ویژه در بیماران با اختلالات شناختی مانند آلزایمر.
- VAS (Visual Analogue Scale): برای ارزیابی شدت درد یا تغییرات حالتی خاص.
2. حین درمان تی ام اس (During Treatment):
- بررسی عوارض جانبی rTMS:
- تحریک‌پذیری، و احساس ناراحتی در محل تحریک.
- ارزیابی بالینی هفتگی:
- تغییر در وضعیت خلقی و عملکرد شناختی.
3. پس از اتمام درمان با تی ام اس (Post-Treatment Evaluation):
- پرسشنامه‌ها:
- ارزیابی مجدد با همان ابزارهای پیش از درمان (مانند BDI-II، HAM-D، یا GAD-7).
- QOL (Quality of Life Questionnaire): برای ارزیابی بهبود کیفیت زندگی.
- FIM (Functional Independence Measure): برای بررسی عملکرد حرکتی و شناختی در بیماران نورولوژیک.
- آزمون‌های تکمیلی:
- EEG یا ERP: برای بررسی تغییرات در فعالیت‌های مغزی.
- تست‌های تصویربرداری (مانند fMRI): جهت مشاهده تغییرات در نواحی هدف مغز.
کاربردهای خاص:
- افسردگی (MDD): ابزارهای BDI-II و HAM-D بیشتر استفاده می‌شوند.
درمان با TMS - اختلالات شناختی (مانند آلزایمر): MMSE و پرسشنامه‌های مربوط به عملکرد شناختی.
- بازتوانی حرکتی پس از سکته: استفاده از ابزارهایی مانند Fugl-Meyer Assessment و Wolf Motor Function Test.
