پاسخ به تحریک مغناطیسی مکرر مغز (rTMS) در درمان اختلال افسردگی عمدتاً به ویژگی‌های بالینی، فیزیولوژیکی و روان‌شناختی فرد بستگی دارد. برخی از عوامل مؤثر بر پاسخ بیماران شامل موارد زیر است:
- شدت و نوع افسردگی: افرادی با افسردگی مقاوم به درمان، به ویژه آن‌هایی که به داروها یا روان‌درمانی‌های متداول پاسخ نمی‌دهند، احتمال بیشتری برای پاسخ مثبت به TMS دارند. همچنین، در موارد افسردگی مداوم و شدید، TMS نتایج بهتری نشان داده است.
کلینیک روانپزشکی نورومگنتو - نواحی مغزی درگیر: در درمان افسردگی، معمولاً ناحیه پیشانی مغز (به خصوص قشر پیش‌پیشانی پشتی جانبی یا DLPFC) هدف TMS قرار می‌گیرد. فعالیت پایین‌تر در این ناحیه با افسردگی مرتبط است و تحریک آن می‌تواند به بهبود علائم کمک کند.
- نوار مغز EEG و نشانگرهای زیستی: برخی از نشانگرهای EEG، مانند کاهش فعالیت آلفا در قشر پیشانی، با پاسخ بهتر به TMS مرتبط‌اند. این الگوهای EEG می‌توانند به شناسایی بیمارانی که به TMS پاسخ بهتری می‌دهند کمک کنند.
نوار مغز نورومگنتو - تاریخچه افسردگی و درمان‌های قبلی: بیمارانی که پیش‌تر به روان‌درمانی و داروهای ضد افسردگی پاسخ مناسبی نشان نداده‌اند، ممکن است کاندیدای خوبی برای TMS باشند. همچنین، بیماران دارای سابقه افسردگی عمیق یا مزمن به TMS واکنش بهتری نشان داده‌اند.
- وضعیت شناختی و عوامل روان‌شناختی: برخی از بیماران با وضعیت شناختی بهتر و نگرش مثبت به درمان‌های نوین، ممکن است پاسخ بهتری به TMS نشان دهند.
- ژن‌های مؤثر در پاسخ درمانی: مطالعات ژنتیکی نشان داده‌اند که برخی از نشانگرهای ژنتیکی می‌توانند بر پاسخ به TMS تأثیر بگذارند. برای مثال، افرادی با تغییرات ژنتیکی خاص ممکن است حساسیت بیشتری به این نوع درمان داشته باشند.
این عوامل می‌توانند به پزشکان و پژوهشگران کمک کنند تا با استفاده از روش‌های شخصی‌سازی‌شده، اثربخشی TMS را در درمان افسردگی افزایش دهند.
بیشتر بخوانید:
